Dijitalleşmenin soluksuz ilerlediği bir çağda, siber güvenlik artık sadece teknoloji meraklılarının değil, herkesin meselesi. 

Banka hesaplarımızdan sağlık verilerimize, elektrik şebekelerinden sosyal medya hesaplarımıza kadar her şey "online."

Peki bu devasa dijital evreni nasıl koruyacağız?

Türkiye’de görüşülen Siber Güvenlik Yasası tam da bu soruya cevap arıyor.

Ancak yasa, "güvenlik" adı altında "özgürlükleri" riske atabilir mi?

İşte tartışmanın kilit noktaları:

 

Neden Böyle Bir Yasa Gerekli?

 

Siber saldırılar, artık silahlı çatışmalardan bile daha yıkıcı olabiliyor.

Bir hastanenin veri tabanını çökertmek, bir şehrin trafik sistemini kilitlemek veya milyonların kişisel bilgilerini çalmak, hackerlar için sıradan bir iş haline geldi.

 

Kritik Altyapıyı Korumak: Enerji santralleri, finans sistemleri ve ulaşım ağları gibi hayati kurumların siber saldırılara karşı korunması, yasanın en önemli hedeflerinden.

 

Veri Güvenliği: Kişisel bilgilerimizin sızdırılması veya ticari sırların çalınması riski, hem bireyleri hem şirketleri tehdit ediyor.

 

Küresel Standartlara Uyum: AB ülkeleri gibi dijital ticarette güven sağlamak için yeni kurallar şart.

 

Peki bu kadar olumlu bir adım neden tartışma yaratıyor?

 

Güvenlik mi, Sansür mü? İşte Endişeler

 

Yasa tasarısının teknik detayları kadar, kimin kontrol edeceği de kritik.

Çünkü siber güvenlik kurulları siyasi iktidarın tekeline verilirse, amaçlanan koruma, "kontrol mekanizmasına" dönüşebilir.

 

  1. İfade Özgürlüğü Tehlikede mi?


Geçmişte "güvenlik" gerekçesiyle sosyal medya erişiminin kısıtlandığı veya eleştirel içeriklerin engellendiği örnekler var.

Benzer yetkilerin bu yasayla genişletilmesi, dijital iletişimin önünü kesebilir.

 

Mahremiyet Riski:


"Veri toplama" yetkisi, devlete vatandaşların dijital hareketlerini izleme imkanı tanıyorsa, bu durum özel hayatın gizliliği ile çatışır.

Özellikle şifreli iletişim araçlarına sınırlama gelirse, gazeteciler, aktivistler ve sıradan vatandaşlar için risk doğar.

 

Siyasi Partizanlık:


Siber güvenlik kurulunun siyasi iktidar üyeleriyle doldurulması, kararların "teknik değil, politik" alınmasına yol açabilir.

Örneğin, bir siber saldırı araştırması, gerçek suçlular yerine siyasi rakipleri hedef alabilir.

 

KOBİ’ler ve Sivil Toplum Dışlanabilir:


Yüksek maliyetli siber güvenlik zorunlulukları, küçük işletmeleri ve STK’ları zor durumda bırakabilir.

 Kaynakların "iktidara yakın" kurumlara aktarılması da eşitsizliği derinleştirebilir.

 

Peki Çözüm Ne? Denge Nasıl Kurulmalı?

 

Siber güvenlik, otoyollarda trafik kuralları gibi: Yasaklar kadar özgürlük alanları da olmalı.

 

 İşte atılması gereken adımlar:

 

Şeffaf ve Çoğulcu Kurullar: Karar mekanizmalarında sadece siyasi partiler değil, akademisyenler, sivil toplum temsilcileri ve bağımsız uzmanlar yer almalı.

 

Liyakat ve Hesap Verebilirlik: Siber güvenlik kurumlarına atamalar, teknik yetkinlik üzerinden yapılmalı; kararlar kamuoyuna açıklanmalı.

 

Yargı Denetimi: İnternet erişiminin kısıtlanması veya veri toplama gibi yetkiler, bağımsız mahkemeler tarafından denetlenmeli.

Farkındalık ve Destek: KOBİ’lere siber güvenlik eğitimi ve mali destek sağlanarak, dijital dönüşümde kimse geride bırakılmamalı.

 

Son Söz: Güvenlik Özgürlükle Var Olur

 

Dijital dünya, korkudan değil, güven üzerine inşa edilir.

Siber güvenlik yasası, eğer şeffaf, tarafsız ve katılımcı bir yaklaşımla hazırlanırsa, hem devletin hem vatandaşların gücünü artırır.

Ancak siyasi kontrol veya keyfi uygulamalar, bu yasayı toplumsal güveni zedeleyen bir araca dönüştürebilir.

 

Unutmayalım: Gerçek güvenlik, özgürlüklerin gölgede kaldığı değil, onlarla birlikte var olduğu yerde başlar.

Sizce dijital çağda özgürlük ve güvenlik dengesi nasıl sağlanmalı? Görüşlerinizi yorumlarda paylaşın.